Gisteren nam ik deel aan de zon-dag georganiseerd door de liefste Kim en Ellen. Een dag samen met mama's die een kindje verloren waarbij onze kindjes er helemaal mochten zijn. Dichtbij, zoals altijd, maar op een andere manier. Waar ook vooral wij en ons verdriet en onze lach en ons zijn er helemaal mochten zijn. Het was gemakkelijk ongedwongen, geen taboes, geen sorry's (of minder sorry's, working on it), geen awkward stiltes. Er was verbinding. Er was rust. En vooral heel veel liefde. Ik ging dat altijd wat uit de weg, samenkomen met "lotgenoten". Het is moeilijk dezelfde pijn bij anderen te zien en te weten dat niets het kan oplossen of verhelpen. De people pleaser in mij heeft daar veel moeite mee. Nu weet ik, dat dat niet hoeft. En dat samen zijn, al helend is op zich. Dus opgeklaard, dankbaar en met een opgewarmd hart start ik de week.